De tentoonstelling is geen retrospectieve van of hommage aan Hannelore Knuts maar eerder een ode aan de mensen die haar maakten tot wat ze nu is. Je krijgt een verzameling te zien van zowel Hannelore’s werk als van de mensen die haar onderweg inspireerden, waarmee ze zich verwant voelde en die haar creatief beïnvloed hebben. Zowel fotografen Inez van Lamsweerde & Vinoodh Matadin en Juergen Teller, als designers Jean-Paul Gaultier en Haider Ackermann hebben een hoofdrol in de tentoonstelling. Maar de chaotische verzameling van foto’s, kunstwerken en soms naamloze silhouetten geven slechts een vage blauwdruk van een tienjarige carrière zonder de passie, die je van een model dat ooit nog fotografie studeerde, had verwacht te voelen.
Hannelore heeft haar rol als curator opgevat als die van een styliste die uiteenlopende stijlen en nieuw en oud weet te combineren. Dat de oude kledingstukken met recent werk uit komende wintercollecties gecombineerd zijn, maken de expo hedendaags, vernieuwend en inspirerend. Toch ontbrak het aan relevantie en samenhang om dat creatief combineren van zowel fotografie met kleding, te interpreteren. Een weinig zeggende stapel magazines, catwalkshows zonder de catchy muziek en enkele ontspoorde kunstwerken zoals “Bambi” van Edward Lipski. Pas op de 3de verdieping zie je dat Hannelore leeft. Een grote glazen box is gevuld met symbolen uit Hannelore’s leefwereld: champagne, Chanel N°5, killer heels en veel huidskleurige strings. Een andere box is gevuld met een decennium aan designer schoenen. Een chaotisch hoopje hakken dat een speels chaotisch maar toch duidelijk overzicht van de laatste schoenentrends geeft.
Ze zette de “je ne sais quoi” generatie in gang met haar nonchalante en ijzige uitstraling, maar al snel voel je je bedrogen wanneer je ziet hoe ze kameleon-gewijs erin slaagt met een erg zwoele en vrouwelijke betovering te verleiden. In het werk van Ali Mahdavi zie je hoe ze bedrieglijk verschillende personages op papier krijgt. Over die veelzijdigheid waarmee Hannelore zowel verleiding als drama als ironie overtuigend kan vertolken en je meesleept, valt niet te twijfelen. De suggestieve bijna nietszeggende manier waarop de werken worden gepresenteerd, vaak met onduidelijke verwijzingen naar de ontwerpers ervan, zijn dan ook niet representatief.
Hoewel de tentoonstelling ook nooit pretendeerde een lofzang over Hannelore Knuts te zijn, ontbreekt het aan insider information. De bezoeker komt hier niet om te weten dat Hannelore Gaultiers’ muze was. Dat weet de doorsnee fashionista. Ze wil Gaultier en Hannelore achter de schermen zien werken. Videomateriaal werd uitsluitend beperkt tot catwalkbeelden, die je makkelijk kunt ingooglen als je ze wil zien. Heeft Hannelore nooit een camera op zak gehad? Heeft Karl Lagerfeld dan altijd die teint als porselein?
Hannelore werd in de meest vervreemdende creaties met bont en ander pluimage tot SM-outfits gestoken. Maar meer dan die uitgestalde silhouetten achter een dwingende koord krijg je niet te zien. In functie van Hannelore’s niet te betwijfelen professionaliteit, mist een stukje persoonlijkheid. Waar zijn de hilarische taferelen bij het aantrekken van de latex? Waar is Hannelore’s fashion icon testimony? Hannelore is niet schuchter genoeg om met haar perfecte maten 84-63-89 naaktposeren af te zweren, dan wel om ons een èchte kijk te geven in haar leefwereld. En die kijk had ik liever gehad, dan een naaktportret.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten